Persoonlijke verhalen

Jesse had mij al uitgekozen voordat ik überhaupt zover was dat ik wilde besluiten een pup mee naar huis te nemen die als enige was overgebleven uit het nest van vijf pups waar moe zelf niet veel belang bij had blijkbaar. Ze liet haar kinderen veel alleen zei de boer. En zo kon het gebeuren dat ik , die alleen koffie wilde gaan drinken op de boerderij , naar huis ging met een pup van 7 weken. Direct op stap moest voor een mandje en alles wat er bij een hondje hoort. Van de een op het andere moment.
Ik noemde hem Jesse, omdat hij op Kerstavond 2003 geboren was. Een boeren jongen, met een hart van goud,spontaan, sociaal, een tikje grof en een echte kamaraad. Zo begon ons pad samen. Wij hielden van meet of aan van elkaar. De hond en de vrouwelijke baas. Wij hielden beide van de natuur, van lange wandelingen, van sjouwen door diepe plassen, van andere mensen, lekker eten, van gezellig er op uit gaan . Weer of geen weer. We gingen. In het buitengebied waar ik woon konden we elke route nemen die we wilden. Samen met mijn vriendin en haar terrier waren we een aantal jaren een lang weekend aan zee. Dat was super. Aan de riem was beperkend, vrijheid was het motto van Jesse. Natuurlijk moest het soms, maar liever niet. Daarna, na twee jaar kwam Michael erbij. Een kleine fox terrier/ jack, als gezelschap voor Jesse mede. Jesse raakte nlk te veel op mij gericht. De twee reuen moesten een evenwicht zoeken in rangorde en dat ging er soms wat fel als ze zijn, aan toe. Michael en Jesse hebben samen tien jaar kunnen optrekken hier in de natuur. Een heerlijk leven met veel ruimte , aandacht , verwennerij, en zeker ook de reuengevechten die om de gunsten van de bazin dongen. Knuffels van de kringloop was het mooiste wat ik mee kon nemen naar huis. Feestje. Het huis zag er na een half uur uit als vrouw Holle maar dat drukt de pret niet. Jesse nam de knuffel altijd ’s avonds mee in de mand, mee naar pension als ik op vakantie ging, een heel aandoenlijke gewoonte. Op goed Vrijdag j.l trof het noodlot mijn Jeppie. Inmiddels 12 jaar oud en wat meer wankel op de benen, een wat slechte rug, kregen de heren elkaar bij de kop. Jesse werd ongelukkig omver gedrukt en raakte verlamd aan de onderrug. Drie dagen en drie nachten heb ik naast hem gezeten op de grond, de dierenarts zag het somber in. De laatste nacht zei ik tegen hem: wij gaan dit niet redden maatje, ik vrees dat ik je moet laten gaan, en was verdrietig. Hij gaf me een lik op mijn neus, als wilde hij zeggen: ik weet het. Op tweede Paasdag ’s morgens heb ik de dierenarts Mevr. Jager in Hengelo gebeld. Een liefdevolle betrokken vrouw. Achter in de auto, mijn vriendin reed, legde hij zijn trouwe kop tegen mijn borst, en dat heeft de hele rit zo geduurd. Het innige contact dat er op dat moment was heeft me diep geraakt. Ik geloof niet dat ik ooit van een mens zo’n grootse erkenning heb gekregen. Dat zal me altijd bij blijven en blijven vertellen dat dit een heel bijzondere hond was en dat onze band heel speciaal was. Op mijn schoot is hij ingeslapen. 12 jaar oud. De dierenarts gaf me daarna een folder van XuuX dierenuitvaart centrum. Op de voorkant van de folder prijkt , wat is toeval, de grijze kop van mijn Jeppie. Ja, dit wilde ik voor hem! Een eervolle crematie, en de as weer thuis bij mij.Susanne heeft hem met alle respect opgehaald, laten cremeren en de week erna weer bij mij thuis gebracht. De urn staat naast de foto in de kast en wacht op beter weer. In de achtertuin heb ik een strook grond vrij gemaakt, daar komt lavendel, en daartussen zal ik de as gaan uitstrooien. Een klein beetje as zal ik ook strooien in de velden waar we wandelden. Daar hoort zijn geest. Ik mis mijn trouwe vriend heel erg, een bijzondere hond met grote betekenis. Zeg nou zelf: welke hond wordt op Kerstavond geboren en gaat Tweede Paasdag heen? Mijn Jeppie. Hoe zou ik hem ooit kunnen vergeten?

Anja Lankamp