Persoonlijk verhaal Loulou

Als klein opdondertje kwam je op de 8e verjaardag van Patty, mijn dochter, ons leventje binnen gehuppeld. Een klein bolletje wol wat met gemak in de handpalm kon slapen. Je ontpopte je tot een lekkere eigenwijze dame met haar net zo specifieke nukken en grillen, maar wat was je lief voor ons. Uren lang op je buikje kriebelen vond je heerlijk, je ging er speciaal voor liggen. Omdat we niet wilden dat je alleen thuis was sliep je door de week bij oma en in het weekend bij ons. Een super oplossing voor een druk gezinnetje die toch graag de liefde van een huisdier willen voelen. We lachten altijd een beetje gekscherend dat je onze “deeltijd hond” was en in beide gezinnetjes voelde jij je opperbest en was je de koningin in huis. Helaas kwam na vele jaren oma te overlijden en kwam je helemaal bij ons wonen. Wat heb jij veel verdriet gehad dat je vrouwtje er niet meer was. Gelukkig had je Patty en ons nog. Jaren gingen langzaam verder en je werd een mooie oude dame die genoot van haar leventje en de liefde die je van iedereen ontving. Patty ging uit huis en nam jou mee, natuurlijk kwam je nog vaak logeren en dat was altijd dolle pret. Langzaam begonnen ook bij jou de ouderdomskwaaltjes te komen, je kon niet meer zo goed horen en het kijken ging ook steeds minder. Af en toe raakte je in de war en wist niet niet meer goed waar je was. Dat was voor ons het teken dat we afscheid van jouw moesten gaan nemen. Moeilijk, heel moeilijk zelfs…..16 jaar ben je bij ons geweest, onze steun en toeverlaat en natuurlijk het laatste tastbare wat we nog van oma hadden. De dierenarts kwam bij ons thuis om jou voor altijd te laten slapen. Die dag heb je nog je lievelingseten gehad, “foe yong hai” en wat vond je dat lekker. De hele dag hebben we veel met jou geknuffeld en de spanning was enorm toen we allemaal gearriveerd waren en de dierenarts voor de deur stond. Rustig lag je tegen mij aan toen je het prikje kreeg waarvan je lekker ging slapen. Dicht tegen mijn hart aan ben je gegaan Loulou, heel vredig en rustig. Een schakel van ons leven die er tussen uit valt. Verdriet, heel veel verdriet, maar ook opluchting omdat het zo rustig ging en wij jou pijn en onzekerheid wilden besparen.

Op dat moment moesten we natuurlijk van alles regelen en toen viel mij op dat er voor onze lieve trouwe huisgenootjes eigenlijk niets geregeld was. Tenminste niets meer dan een crematorium die je vriendje komt halen en that’s it. Dat wilden wij niet. Wij wilden dat er aandacht aan je besteed werd, dat je niet zomaar iemand was die van ons weg ging, dat er liefdevol met je werd om gegaan en dat je niet zomaar nummer zoveel was die gecremeerd moest worden. Wij misten gewoon dat stukje extra. De dag dat ik je weer mocht ophalen bij het crematorium ging het netjes maar koud. We moesten bijna een uur rijden en bij het zien van het hele kleine potje waar je as in zat, schoot ik best wel vol. Dat was erg confronterend. Op dat moment moest ik terug komen naar de realiteit, er moest worden betaald en de volgende klant stond alweer te wachten. Onderweg hebben we de auto aan de kant van de weg gezet en heb ik jouw as in mijn handen genomen en kon ik even heerlijk hard huilen. Een gevoel van vreselijk missen overviel me maar ook het gevoel van berusting en gelukkig ben je weer bij ons. Op dat moment heb ik de beslissing genomen dat ik mensen wil helpen met het begeleiden en verzorgen van de uitvaart voor hun trouwe huisgenoot. Er moet gewoon meer zijn dat zoals ik het heb ervaren. Bedankt lieve Loulou, door jou ben ik deze wereld in gestapt en nu na bijna drie jaar waarin ik enkele honderden dieren (hond, kat, konijn, rat, papegaai, fret, cavia en zelfs een kip) je mogen begeleiden, weet ik dat ik de juiste weg heb gekozen. Bedankt Loulou voor jou onvoorwaardelijke liefde, je inzicht en je inspiratie……ik zal je nooit vergeten meisje!!